Melbourne, u was fantastisch. Wat heb ik van je genoten! De laatste dagen die ik in Melbourne heb doorgebracht, was het weer helaas iets minder mooi. Maar des te meer reden om in de heerlijke
zijstraatjes rond te hangen en te genieten van de heerlijke barista coffee. Want dat is iets waar ze hier trots op zijn. Overigens geheel terecht.
Maar daar wachtte de Tasmania Spirit op mij. Dat is geen heilige kerk o.i.d, gewoon mijn bootreis naar Tasmanië. En de meest goedkope manier om er te komen, want ik hoor nu toch echt bij de
doelgroep 'ordinaire backpackers'. Saving some money, want of je het nu wilt of niet, dat geld uitgeven gaat hier als een tierelier. Time to find a job somewhere. Waar dat is? Grote verrassing!
Even terug naar die boot. Ik dacht, dat is gewoon een ordinaire ferry-ride, maar niets was minder waar. Wilde je een gokje wagen in het casino? Of een filmpje kijken in de bioscoop? Of gewoon even
fancy dineren? Alles was mogelijk. En op open zee een prachtige zonsondergang zien? Ja, ik heb weer een blauwe arm hoor.
Aangekomen in Devonport, waar ik even een nachtje blijf om bij te tanken en rond te kijken. Het stadje zelf is niet heel erg bijzonder, vooral heel erg schattig. Wat een contrast met de grote stad
die Melbourne heet. Maar de omgeving hier is tè gek, zo mooi. Je waant je even in een andere wereld. Het eiland is iets groter dan Nederland, daarentegen wonen er een stuk minder mensen. Ongeveer
500.000. Zitten wij daar in Nederland toch lekker met 18 miljoen mensen op elkaar gepropt te zijn hè? Next stop, Launceston. Een van de twee 'grote' steden hier op Tasmanië. Daar waar ik Will heb
ontmoet, een echte Tassie, die ik via oud-collega Mieke heb mogen leren kennen. Will neemt me mee op een sightseeing-tour door het oosten van Tasmanië. Súperleuk! Launceston is een heel verschil
met de steden op het vasteland. Geen hoog gebouw te bekennen, wel waan ik me in allerlei verschillende landen door de Duits-Oostenrijks-Italiaanse architectuur en jáwel, zelfs een molen. Slightly
feels like home.
Campbell Town is de volgende stop, op naar de boerderij van Will en zijn familie. Een dorpje met maar liefst 800 inwoners en drie kerken. Midden tussen de prachtige omgeving van Tasmanië. Overal om
de boerderij heen zijn bergen te zien en heel veel groene natuur. Ik heb helaas al wel de schade van een van de eerste bosbranden mogen zien. Welkom in de realiteit. De boerderij van Will zijn
ouders is zo ontzettend mooi, er is niks niets typisch aan. Net een museum. Gewoon prachtig om te zien en om rond te lopen. Overgrootvader Clarke heeft rondom de jaren 1880 ook veel lopen jagen
over de hele wereld en alle vangsten zijn teruggescheept naar huis om opgezet te worden in één en dezelfde kamer. Beren, neushoorns, reeën, zwijnen, noem het maar op en ze hangen aan de muur. En ze
keken me alle 300 vrolijk aan. Ik heb maar niet gevraagd of ik een nachtje in die kamer mocht slapen. ;-) En al de zelfgemaakte maaltijden, om te smullen! De verloren kilo's van de afgelopen weken
komen vrolijk weer terug op deze manier. En niet te vergeten de TimTams. Jup, Daan komt terug als een Michelin poppetje, for sure! Ik zal kijken of ik een paar pakken naar huis kan sturen, zodat ik
mijn ware liefde met jullie kan delen.
Van Campbell Town naar een plaatsje vlakbij Coles Bay, waar we verbleven in huis nummer drie (!) van de familie. En wat voor een huis, met het meest perfecte uitzicht over het witte strand en de
azuurblauwe zee. WAUW. Dat woord was ook zo ongeveer het enige woord wat ik kon uitspreken het eerste uur. Ik geniet, ervaar en leef. Zo dankbaar als een klein kind. En hoe bedank je deze mensen?
Gewoon zoals mijn moeder het altijd doet natuurlijk. Met eten. Dadeltaart it is, zelfs aan deze kant van de aardkloot. They loved it! Nieuwsgierig naar het recept? Check
www.foodloveandhappiness.nl, website van vriendinnetje Danielle P. (beetje spammen is best toegestaan, niet?).
Ik heb hem trouwens ook gezien hoor, de enige èchte Tasmanian Devil. Sodeju, wat een lelijkerd. Maar we kunnen weer wat afstrepen van het lijstje. Samen met de wombats, witte pauwen die eruit zagen
als bruidjes, kangaroo's van veelste dichtbij (houd geen voedsel vast, want ze bespringen je) en nog veel meer dieren. Check-check-check!
De oostkust van Tasmanië is echt bloedjemooi. De stranden zijn wit en de zee is azuurblauw. En vanaf het strand kijk je op naar een joekel van een berg. Óh, en duinen! Overal duinen! En nr. 1
hotspot is natuurlijk Wineglass Bay, vlakbij Coles Bay. Samen met de winkibacks, stond ik daar even mooie plaatjes te schieten. Maar ook verder ten noorden is het echt prachtig! Will heeft me
meegenomen tot aan The Gardens en ik kan je wel vertellen dat ik op sommige punten weer het gevoel had dat we over The Great Ocean Road aan het rijden waren. Alleen de stranden zijn witter. Wat een
fijn uitzicht hadden we vanuit dit punt over The Bay of Fires. Feels like paradise.
De eerste week op Tasmanië was echt zo ontzettend fijn! Het voelde ècht even als een vakantie en dat heb ik geheel te danken aan Will en zijn lieve familie. De kans is groot dat ik ze nog een keer
ga opzoeken tijdens mijn andere-kant-van-de-wereldreis, want wat zijn het lieve mensen en wat wonen ze in een prachtige omgeving hier op Tasmanië. Met een buik vol eten vervolg ik mijn
Tasmanië-trip.
Op naar Hobart! Daar ga ik een paar dagen reizen met Chantal, mijn Bangkok-Sydney-en-ondertussen-Tasmanië-maatje. Há, we gaan een checklist bijhouden van alle plekken waar we elkaar gaan treffen,
ben benieuwd hoeveel het er precies gaan worden. Samen met nog een Duits reisgenootje gingen we lekker roadtrippen. Les van de week, Duitsers maken plannen waar ze zich het liefst zo strikt
mogelijk aan willen houden. Maar zet er twee Nederlanders tegenover en die plannen worden compleet omver geblazen. That's the way how we do it. ;-)
Hobart is de hoofdstad van Tasmanië, hier is wederom ook geen hoog gebouw te bekennen. Maar wel heel erg sfeervol, de verschillende Europese invloeden zijn overal weer te vinden. En op naar een
nieuw National Park, waar we een wandeling hebben gemaakt over een paar kilometer lange brug hoog tussen de bomen. Een zogenaamde 'airwalk', waarbij men zich bij een stevige wind goed moet
vasthouden, ander wieber je er zo vanaf. We hebben vrolijk tussen alle eucalyptus-bladeren gelopen. En natuurlijk weer erg mooie plekjes mogen zien van de prachtige omgeving van Tasmanië! En weer
terug naar Hobart, via een kleine omweg langs de zuidkust van Tasmanië. De kustlijn heeft hier niet zulke mooie stranden als aan de oostkust, maar wel veel lieve dorpjes die grenzen aan het water.
En natuurlijk mag daar een prachtige regenboog niet aan ontbreken. Dat was weer even een geluksmomentje op zich hoor, wel moesten we ons even in allerlei bochten manoeuvreren om een goed plekje te
vinden en van de regenboog te genieten, maar we hebben het overleefd.
Vervolgens hebben we ook de andere kant van de zuidkust gezien, daar waar de witte stranden langzaamaan weer te vinden zijn. Ik begon ze toch al een beetje te missen. En we hebben wat oude
gevangenissen gezien waar de eerste criminelen hier op Tasmanië verbleven, inclusief de isoleercellen, gereserveerd voor mensen die iets meer van hetzelfde geslacht hielden dan van het andere.
Lekker dan. In Holland hebben we het dus zo slecht nog niet. Gelukkig worden deze cellen niet meer gebruikt. Én ik heb weer een nieuwe kwaliteit van mezelf ontdekt. Links rijden in een auto zonder
ongelukken te maken. Hahaá!
Hoog op de top van Mount Wellington, heb je een briljant uitzicht over Hobart en de verdere omgeving. WAUW. Het is stervenskoud daarboven, dus we gingen maar snel met de bus weer mee terug naar
beneden in plaats van het wandelpad te kiezen, om vervolgens in de wijk Salamanca in de zon een kop koffie te drinken. Even een middagje vrij, want geloof het of niet, dit gereis put een mens uit.
En aangezien mijn oude lichaam bijna alweer voor de tweede keer 26 jaar wordt, doen we het eventjes rustig aan. Lekker genieten van de stad Hobart en de vriendelijke mensen die er wonen.
Bruny Island verkennen stond ook op het to-do-lijstje. We hebben lekker een dag rondgereden op het eiland, van het ene uitkijkpunt naar het andere. Bergen, groene natuur, mooie zilver gekleurde
stranden. Ook hebben we een poging gedaan tot het maken van een lange wandeling, totdat vriendelijke collega-toeristen ons waarschuwden dat er verderop het pad een tigersnake op ons lag te wachten.
Juist. Rechtsomkeert dan maar, want dit soort beesten zie ik toch liever nìet in het echt. Dus we gaan maar veilig terug naar de stad, om de Salamanca Market te bezoeken. Ook heùl leuk. Helaas kan
deze markt het niet winnen van die in Melbourne.
En dan? Nog even een paar nachtjes Hobart, om vervolgens terug te vliegen naar Sydney en daar de komende twee maanden te blijven. Want ja, NYE in Sydney is wel een soort van een 'once in a lifetime
experience'. Dus die WIL ik van mijn lijstje af kunnen strepen. Op zoek naar een baantje en een plek om te verblijven. Dat laatste wordt nog wel een mooi avontuur op zich, aangezien heel Sydney is
volgeboekt rondom de feestdagen. Maar aangezien ik me helemaal aanpas aan de 'no worries' mentaliteit van Australië (ik betrap mezelf er ook al op dat ik het zelf ook wel eens zeg. Hardop. No
worries), maak ik me geen zorgen!
Voor alle (toekomstige) Australië reizigers, sla Tasmanië niet over! Veel mensen slaan het eiland over, maar het is ècht de moeite waard. Het is zo lastig om de werkelijke omgeving goed vast te
leggen op een foto, maar ik fotografeer alles met mijn ogen en die herinneringen gaan nooit meer weg.
Life is all about love, which is a feeling. I feel it.
Maar goed. Het is nu dus tussen de twee en vier graden bij jullie? Ai. Sterkte allemaal!
X Daan
