Dag liefjes!
Long time no speak. Kom ik weer met mijn paradijsverhalen hoor, ben je er klaar voor? Waar ga ik eens beginnen.
Ohjá!
Kent er iemand de grap over de vier Dutchies en een Franse mademoiselle die 1,5 uur reden met de auto naar de Dutchshop aan de oostkant van Sydney om frikandellen speciaal te eten en een lading aan
stroopwafels, Calvé pindakaas en écht heerlijke Hollandse kaas mee te nemen en daar nog heel lang van te genieten? Niet? Ik ook niet. Op de website stond namelijk gewoon dat de winkel open was,
maar werden we even met onze neus op de feiten gedrukt. Hij was dicht. Onze Franse vriendin zat vervolgens opgescheept met vier naar frikandel speciaal verlangende hongerige Hollanders. Vinger
opsteken als je medelijden met haar hebt. Geheel terecht namelijk. Want uiteindelijk zijn we bij de McDonalds belandt. Maar als je 's ochtends wakker wordt, een karig ontbijt neemt omdat je goed
wilt schransen die middag, dan is de McDonalds een regelrechte tegenvaller. En het oosten van Sydney is ook helemaal geen mooie omgeving. Wát een domper. Goeie grap he? Ik vond van niet. Verlang
nog steeds naar die frikandel speciaal, maar goed, we moeten wel wat te wensen blijven hebben hè? Dus we zijn vervolgens maar richting het strand gegaan, ook heel vervelend.
Trouwens, ik ben er ein-de-lijk geweest, the Blue Mountains. WAUW! Samen met mijn Friese vriendin Anke ben ik die kant op gegaan. We hebben een tent geritseld, twee yogamatjes om op te slapen (geen
aanradertje), een gedeelde slaapzak en een boodschappentas met wijn en voedsel waarbij we geen vuurtje voor nodig hadden. Want aangezien we er nog net op tijd aan dachten om een zaklamp mee te
nemen, dachten we niet echt dat we in staat waren om een vuurtje te stoken. Alle-jezus, die Blue Mountains, wat is dat een geweldig nationaal park hier in New South Wales. Eucalyptus-bossen tot
zover het oog reikt, met een prachtige blauwe waas eroverheen. Bizar. We hebben geweldige watervallen gezien, de welbekende Three Sisters (daar heb ik natuurlijk een selfie van gemaakt, met het
idee dat ik weer even herenigd was met mijn drie lieve zussen), gekampeerd aan de rivier en een nachtje in de auto geslapen. Waarom dat laatste? We hadden gewoon zin in een prachtige zonsopkomst en
aangezien we niet konden kamperen bij Flat Rock, hebben we er simpelweg maar gewoon de auto geparkeerd en de stoelen achterover geklapt. Dat is pas backpackersstijl, niet? Beurs en vol spierpijn
van al die wandelingen werden we wakker, maar we zaten klappertandend van de kou (we zaten natuurlijk wel bovenop een berg hè) die zonsopgang te bekijken hoor. Jeetje, dat was wel een momentje om
nooit meer te vergeten. Bizar was het ook om te zien dat het weer binnen een kwartier kon veranderen. Vanaf de berg zaten we te kijken naar een plaatselijke regenbui in het dal, keken we naar
rechts en zagen we een prachtige regenboog, om vervolgens naar links te kijken en een strakblauwe lucht te zien. We hebben er weer een te pakken hoor, een ik-knijp-mijn-arm-bont-en-blauw-moment.
Helemaal zen kwamen we weer terug aan the Northern Beaches, waar we stiekem wel weer verlangden naar een matras om op te slapen. De les van deze roadtrip, koop een luchtbed. Wat zijn we er trouwens
ook weer fijne lokale Aussie's tegengekomen, die briljante tips hebben en geweldige verhalen om naar te luisteren. Love it! Een heerlijk trip om nooit meer te vergeten.
Trouwens! Poging twee om een frikandel speciaal te eten is geslaagd hoor. Jezus, wat was ik gelukkig op dat moment. Vooral toen ik er ook nog eens achterkwam dat de Dutch Shop de enige echte
Bastognekoeken verkoopt. Ben de TimTams spontaan vergeten!
Bondi Beach heb ik trouwens ook ein-de-lijk gezien. Ondanks dat er veel toeristen zijn, is de omgeving wel prachtig mooi. En ik weet nu ook waar ze alle knappe lifeguards verstoppen hier. Juist, op
Bondi Beach. Vergeet Tamarama Beach en Bronte Beach overigens niet. Wat een geweldig uitzicht.
Next stop, Port Stephens! Samen met mijn Friese vriendin Anke heb ik weer een heerlijke roadtrip gemaakt. We hebben gekampeerd aan de meest witte stranden (mèt luchtbed), dolfijnen zien zwemmen en
dobberen in de zee terwijl er een grote pelikaan naast je zwemt. En als kers op de taart hebben we gekampeerd in een National Park net onder Lake Maquire, waar we 's nachts een perfect zicht hadden
op alle sterren, inclusief de Melkweg. Wat heb je nog meer nodig? Niks toch?
En waar hang ik nu uit? Wellington, oftewel Nieuw-Zeeland. Het Noordereiland is al geweldig mooi, dat is werkelijk waar niet te beschrijven. Ik ben al eerste aangekomen in Auckland, die stad is
best schattig, maar vergeleken met het prachtige Wellington zo saai als wat. Via Raglan (geweldige stranden), het Taupo Lake (wauw, kijk je vanuit daar even naar een besneeuwde berg en daarnaast
een vulkaan terwijl het 25 graden is) naar het National Park. Dit heb ik allemaal met een georganiseerde reis gedaan, maar aangezien het me niet beviel en ik lekker eigenwijs ben, ben ik er daar
uit gestapt om met mijn Sydney maatje Eva verder te liften naar Wellington. Liften moet je toch ook kunnen afchecken van je must-do-list. CHECK! En we hebben het overleefd. En vanuit Wellington ga
ik weer terug naar Auckland, om weer terug te gaan naaf Sydney. Het Zuidereiland moet nog even op zich wachten, dat volgt aan het einde van mijn trip. Teveel pech kan ik zelfs niet aan, dus ik ga
weer even terug naar de zon en het strand, ik bespaar jullie de details!
Maar goed, no worries. Het volgende paradijs wacht alweer op me. Bali it is,
25 febrga ik richting Denpasar samen met Niels. Eindelijk leven als een
koningin, want het goedkope Azië wacht op mij!
Nou, genoeg updates voor nu. Ik ga nog een dagje genieten van mijn nieuwe liefde, genaamd Wellington, aan letterlijk de andere kant van de wereld. Maak er maar een tijdsverschilletje van 12 uur
van, vrij makkelijk rekenen toch? Graag gedaan hoor! En morgen weer terug naar mijn home away from home.
En er zijn weer foto's!
Doei lieverds!
X Daan
