Er is veel gebeurd sinds mijn vorige update. Zoveel zelfs, dat dit voorlopig mijn laatste jaloersmakende verhaal wordt, aangezien ik op dit moment in Bangkok zit en mijn àllerlaatste vlucht richting Amsterdam bijna vertrekt. En na 17 vluchten in totaal, ben ik blij dat dit voorlopig eventjes mijn laatste is. I'm coming home.

Reizen is fantastisch, Australië is geweldig! Maar aan alles komt een eind. Zoals ik binnen mijn eerste blog al beschreef, zou ik pas thuiskomen wanneer het goed zou voelen. En nu is dat moment gekomen. Ik heb fantastische dingen gezien en gedaan, met heel veel lieve en bijzondere mensen die ik in Sydney en elders heb mogen ontmoeten. Maar eerlijk is eerlijk, there's no place like home. Ik verlang heel erg naar Europa, en natuurlijk vooral naar Nederland. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik te Hollands ben om mij langere tijd ergens anders te kunnen vestigen. Het verlangen om te reizen is daarbij niet weg, de volgende droom-vakantiebestemmingen zweven alweer door mijn hoofd. Samen met Niels, ga ik weer richting thuis. Hij heeft de mogelijkheid om in Nederland te werken, waardoor we heerlijk weer een zomer gaan vieren in NL. Wat het plan thuis precies is? Ik heb nog geen flauw idee, maar dat past wel bij het leventje wat ik de afgelopen maanden heb mogen leiden. Eerst maar even naar de basis, het zolderkamertje bij mijn ouders. ;-)

De laatste maanden in Sydney waren supertof, hoewel het wel langzaamaan winter begon te worden. En gelóóf me, die Aussies stellen zich ècht niet aan, twintig graden is echt koud!! Ik heb me vermaakt door een beetje te werken binnen de gehandicaptenzorg (voor de geïnteresseerden, de local goverment organisaties zijn hier nog trager dan thuis, dus voelt iemand mijn frustraties en ongeduld al?), als pizzabezorger en als manusje van alles binnen een coffeeshop. Ja, gewoon eentje waar ze echte koffie verkopen. Deze centjes heb ik met veel plezier uitgegeven aan onze laatste tripjes hier aan deze kant van de wereld.

We hebben lekker een auto gehuurd en zijn lekker gaan roadtrippen langs de oostkust van Australië. Hervey Bay (yes, again), Noosa en het fijne hippie stadje Byron Bay hebben we bezocht. HEERLIJK! Om last but not least, nog even af te sluiten op het heerlijke Bali, waar we een week weer mochten verblijven in het heerlijke Lovina en waar we allebei al enige locals kennen van de vorige keer dat we hier verbleven. Wauw, wat een fantastische week was het weer, ik ben erg verliefd geworden op Bali en ik kom er eerlijk voor uit. Check de foto's later een keertje voor een kleine indruk van deze laatste bestemmingen. De verbinding is hier helaas te slecht om ze te uploaden.

Nu kan ik eigenlijk niet wachten om mijn lieve nichtje en neefje weer te zien, en waarschijnlijk blauwe plekken ga bezorgen aangezien ik ze zoveel ga knuffelen, en de rest van mijn familie en vrienden. Wat heb ik ze gemist! Daar ga ik dan maar over dromen tijdens mijn elf uur durende vlucht naar huis. Met een heleboel fijne herinneringen, een vriendlief en niet te vergeten wat extra kilo's (living the good life heeft een kleine keerzijde), kom ik thuis!

En met de woorden waar ik mijn eerste blog mee heb afgesloten, ga ik deze laatste ook afsluiten.

I've got dreams to remember.

Dromen zijn werkelijkheid geworden. Bedankt Australië, je was de beste keuze in mijn leven die ik tot nu toe heb mogen maken!

X Daan

First things first, terug zijn in Sydney na in Nieuw Zeeland te zijn geweest. Dat voelde wel weer als thuiskomen, helemaal omdat de verkering dik aan is. Geen zorgen, hij is geen Aussie, maar komt gewoon uit Overijssel. ;-)

Samen naar Báli! Hoe lekker was dat! Helemaal omdat je er simpelweg gewoon lekker in het wilde weg met geld kunt smijten. I just loved it. Lekker onderhandelen over 50 eurocent. En reken er maar op dat ik die wel in mijn zak steek! Ook is het een fijne ervaring om letterlijk één miljoen uit de geldautomaat te trekken. Ik denk namelijk niet dat dit mij ooit in Australië gaat lukken. In NL verwacht ik het trouwens ook niet hoor. ;-)

Na eerst een paar dagen in Kuta gebleven te zijn, snel vertrekken uit die typische Aziatische stad. Wat een gekkenhuis in die stad. Leuk dus om er eventjes te zitten, maar geen grote ramp om weer te vertrekken. De kans was vrij groot dat ik nog onder een scooter terecht zou komen. Op naar het noorden, waar we samen met Niels zijn ouders (MEET THE PARENTS GOES INTERNATIONAL!) naar het dorpje Lovina gaan om daar een dikke week te verblijven. Het enige woord ik aan deze vakantie kan koppelen is; CHILL! Wat wonen er lieve mensen, wat kun je er lekker eten en met de Bintang (bier) is ook niks mis mee. We hebben een te gekke dolfijnentoer op zee gedaan, waar we met ons éne bootje helemaal alleen op de zee mochten dobberen. En wat een bòel dolfijnen, als ik zeg dat het er zeker 150 hadden kunnen zijn dat is dat absoluut niet gelogen. Heerlijk water ook om te uitgebreid te snorkelen met een regenboog aan kleuren door alle verschillende vissen die je daar ziet zwemmen.

Hoe leuk was het ook om bekenden van thuis weer even te zien op Bali. Blijft bizar! Kon ik weer even lekker op m'n Almelo's lullen en mijn accent weer een beetje ophalen. Niks mis mee!

De laatste paar dagen verbleven we in een te gekke villa in de heuvels van Lovina, genaamd Gayatri. Deze villa is zeker weten een aanradertje, wat een luxe. Oh trouwens, ik ben trouwens de tel kwijt van hoeveel massages ik heb gehad op Bali. What a shitty life hè? Bali was écht te gek, wat een fijne sfeer hangt er op het eiland.

En één conclusie wat we hebben kunnen trekken is dat karaoke op Bali nèt iets anders is dan karaoke in de westerse landen. Lees; jonge meisjes in veel te korte strakke broekjes en net iets te oude mannen die opeens verdwijnen naar een ruimte achterin de bar. JUIST! Doe mij maar een karaokebar in Portugal! ;-)

Na deze trip, zijn we weer even terug in Sydney. Maar de volgende trip staat alweer in de startblokken, op naar Hervey Bay! Wauw, wat ontzettend prachtig daar! Hervey Bay ligt aan de oostkust van Australië, een paar uur boven Brisbane. Vanaf hier begint ongeveer the Great Barriër Reef, vandaar dat de zee veel rustiger is en dat je er ook niet echt kunt surfen. Niet dat ik dit laatste al eens heb gedaan hier in dit surfland. Shame on me, I know. Volgt snel, beloof ik! Maar in Hervey Bay kun je wel heerlijk zwemmen zonder overspoelt te worden door allemaal golven. Én er zwemmen niet zoveel enge beesten in de zee, da's ook nooit verkeerd om te horen. Vlakbij Hervey ligt Fraser Island, een eiland dat compleet bestaat uit zand. Maar er kan wel een regenwoud groeien, bizar he? Met een fourwheeldrive moet je het eiland op, verstandig is het ook om dit mèt chauffeur te doen, aangezien je anders om de vijf minuten je auto kunt uitgraven uit het zand. Ik waarschijnlijk wel. ;-) De chauffeur heeft ons naar de mooiste plekjes gebracht, van Lake McKenzie naar de Champagne Pools, tot aan een heerlijke zoetwaterbeek wat uitstroomt op de zee. Zwemmen in de zee is trouwens niet een hele handige keuze, het gedeelte bij Fraser Island schijnt een broedplaats te zijn voor haaien. Via het strand, oftewel de snelweg zoals ze het ook noemen, naar de mooiste plekken. Om de zoveel kilometer kom je ook nog een soort van vliegveld tegen. Allemaal op het strand. Yes, it's all possible up here. Wel was het handig om voordat de vloed komt, weer aan de andere kant van het eiland te zitten. Aangezien de snelweg dan lichtelijke onder water staat. Gewoon een kleinigheidje om rekening mee te houden. Check de foto-afdeling voor wat heerlijke plaatjes.

Hervey is trouwens een typisch Australisch stadje. De mensen zijn er supervriendelijk en het is er ook niet zo belachelijk druk zoals het in de omgeving van Sydney kan zijn. En het is er warm. Want de herfst is begonnen en het blijft er gerust zo'n 30 graden in de zon.

Now what? Terug in Sydney, as always! Ik ben begonnen met wat adresjes om op te passen, zodat de volgende bestemming over een poosje gefinancierd kan worden; DE WESTKUST! Wat, waar, wanneer en voor hoelang? Nog geen flauw idee, maar deze staat nu zeker bovenaan mijn lijstje. Eerst maar even terug naar de realiteit, na bijna vijf maanden non-stop vakantie vieren is het toch echt tijd om me weer nuttig te maken. Kun je geloven dat ik enigszins moeite heb met ergens op tijd te komen dezer dagen?

Ohjà!! Wanneer ik ooit een keer op een surfboard heb gestaan, krijgen jullie het direct te horen. NO WORRIES!

Lente kom eraan voor jullie!! Ik gun het iedereen! Lekker genieten van de geur van het vers gemaaide gras, dat betekent voor mij altijd dat je de lente kunt ruiken. Geloof het of niet, stiekem ga ik dat missen.

Ik spreek jullie over een poos weer, voorlopig gebeurd er hier weinig spannends ben ik bang.

Ohjá!! Fijne pasen! Lekker lang weekend it is. Hopelijk hebben jullie veel leuke plannen.

Kus! Knuffel!

Daan

Dag liefjes!

Long time no speak. Kom ik weer met mijn paradijsverhalen hoor, ben je er klaar voor? Waar ga ik eens beginnen.

Ohjá!

Trouwens, ik ben er ein-de-lijk geweest, the Blue Mountains. WAUW! Samen met mijn Friese vriendin Anke ben ik die kant op gegaan. We hebben een tent geritseld, twee yogamatjes om op te slapen (geen aanradertje), een gedeelde slaapzak en een boodschappentas met wijn en voedsel waarbij we geen vuurtje voor nodig hadden. Want aangezien we er nog net op tijd aan dachten om een zaklamp mee te nemen, dachten we niet echt dat we in staat waren om een vuurtje te stoken. Alle-jezus, die Blue Mountains, wat is dat een geweldig nationaal park hier in New South Wales. Eucalyptus-bossen tot zover het oog reikt, met een prachtige blauwe waas eroverheen. Bizar. We hebben geweldige watervallen gezien, de welbekende Three Sisters (daar heb ik natuurlijk een selfie van gemaakt, met het idee dat ik weer even herenigd was met mijn drie lieve zussen), gekampeerd aan de rivier en een nachtje in de auto geslapen. Waarom dat laatste? We hadden gewoon zin in een prachtige zonsopkomst en aangezien we niet konden kamperen bij Flat Rock, hebben we er simpelweg maar gewoon de auto geparkeerd en de stoelen achterover geklapt. Dat is pas backpackersstijl, niet? Beurs en vol spierpijn van al die wandelingen werden we wakker, maar we zaten klappertandend van de kou (we zaten natuurlijk wel bovenop een berg hè) die zonsopgang te bekijken hoor. Jeetje, dat was wel een momentje om nooit meer te vergeten. Bizar was het ook om te zien dat het weer binnen een kwartier kon veranderen. Vanaf de berg zaten we te kijken naar een plaatselijke regenbui in het dal, keken we naar rechts en zagen we een prachtige regenboog, om vervolgens naar links te kijken en een strakblauwe lucht te zien. We hebben er weer een te pakken hoor, een ik-knijp-mijn-arm-bont-en-blauw-moment. Helemaal zen kwamen we weer terug aan the Northern Beaches, waar we stiekem wel weer verlangden naar een matras om op te slapen. De les van deze roadtrip, koop een luchtbed. Wat zijn we er trouwens ook weer fijne lokale Aussie's tegengekomen, die briljante tips hebben en geweldige verhalen om naar te luisteren. Love it! Een heerlijk trip om nooit meer te vergeten.

Trouwens! Poging twee om een frikandel speciaal te eten is geslaagd hoor. Jezus, wat was ik gelukkig op dat moment. Vooral toen ik er ook nog eens achterkwam dat de Dutch Shop de enige echte Bastognekoeken verkoopt. Ben de TimTams spontaan vergeten!

Bondi Beach heb ik trouwens ook ein-de-lijk gezien. Ondanks dat er veel toeristen zijn, is de omgeving wel prachtig mooi. En ik weet nu ook waar ze alle knappe lifeguards verstoppen hier. Juist, op Bondi Beach. Vergeet Tamarama Beach en Bronte Beach overigens niet. Wat een geweldig uitzicht.

Next stop, Port Stephens! Samen met mijn Friese vriendin Anke heb ik weer een heerlijke roadtrip gemaakt. We hebben gekampeerd aan de meest witte stranden (mèt luchtbed), dolfijnen zien zwemmen en dobberen in de zee terwijl er een grote pelikaan naast je zwemt. En als kers op de taart hebben we gekampeerd in een National Park net onder Lake Maquire, waar we 's nachts een perfect zicht hadden op alle sterren, inclusief de Melkweg. Wat heb je nog meer nodig? Niks toch?

En waar hang ik nu uit? Wellington, oftewel Nieuw-Zeeland. Het Noordereiland is al geweldig mooi, dat is werkelijk waar niet te beschrijven. Ik ben al eerste aangekomen in Auckland, die stad is best schattig, maar vergeleken met het prachtige Wellington zo saai als wat. Via Raglan (geweldige stranden), het Taupo Lake (wauw, kijk je vanuit daar even naar een besneeuwde berg en daarnaast een vulkaan terwijl het 25 graden is) naar het National Park. Dit heb ik allemaal met een georganiseerde reis gedaan, maar aangezien het me niet beviel en ik lekker eigenwijs ben, ben ik er daar uit gestapt om met mijn Sydney maatje Eva verder te liften naar Wellington. Liften moet je toch ook kunnen afchecken van je must-do-list. CHECK! En we hebben het overleefd. En vanuit Wellington ga ik weer terug naar Auckland, om weer terug te gaan naaf Sydney. Het Zuidereiland moet nog even op zich wachten, dat volgt aan het einde van mijn trip. Teveel pech kan ik zelfs niet aan, dus ik ga weer even terug naar de zon en het strand, ik bespaar jullie de details!

Maar goed, no worries. Het volgende paradijs wacht alweer op me. Bali it is,25 febrga ik richting Denpasar samen met Niels. Eindelijk leven als een koningin, want het goedkope Azië wacht op mij!

Nou, genoeg updates voor nu. Ik ga nog een dagje genieten van mijn nieuwe liefde, genaamd Wellington, aan letterlijk de andere kant van de wereld. Maak er maar een tijdsverschilletje van 12 uur van, vrij makkelijk rekenen toch? Graag gedaan hoor! En morgen weer terug naar mijn home away from home.

En er zijn weer foto's!

Doei lieverds!

X Daan

As promised, weer even een update vanuit de hemel. Het is nog steeds heerlijk vertoeven hier aan the Northern Beaches van Sydney, oftewel; gevalletje-niks-te-klagen. Kerst was totaal geen kerst met die stralende zon en belachelijke temperaturen, maar wel oh zó fijn. Mensen zijn extra vrolijk hier en iedereen is in een holiday-stemming. En hoe kun je eerste kerstdag beter doorbrengen dan op een wakeboard? Ik wist niet eens dat ik het kon, maar na een paar keer keihard op mijn voor- en achterhoofd gevallen te zijn, bleek ik het voor een groentje toch wel aardig te kunnen. Ik heb spieren gevoeld waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, kon drie dagen toch écht nauwelijks lopen, maar zeker weten dat ik het nog een keer ga doen. Ook een heerlijke roadtrip gemaakt richting Central Coast, ook in New South Wales. Minder toeristen, maar heerlijke dorpjes waar je echt tussen de Australiërs terecht komt. Gewoon lekker een biertje doen, een hapje eten en genieten van live-music terwijl de lokale mensen hun beste dance-moves laten zien. Ik heb het maar even overgeslagen, hoewel ik meerdere malen toch ten dans ben gevraagd. Maar desondanks vriendelijk geweigerd, aangezien ze allemaal in de categorie vallen het-had-mijn-vader-kunnen-zijn. Maar wel enorm gelachen! Tussendoor ook nog een baantje gehad, in een pakhuis hier vlakbij. Na één uur werk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik voor dit soort baantjes toch écht niet 36 uren in een vliegtuig heb gezeten, dus ik heb mijn baas voor die dag medegedeeld dat het voor ons allebei beter zou zijn dat ik de volgende dag niet meer terug zou komen. Dus Daan gaat maar weer doen waar ze goed in is, werken op feestjes. Tot zover lukt dat aardig!

En dan NYE. Ik moet iets bekennen. Ik ben er niet gaan staan, daar waar elke toerist stond die hele dag (en nacht). Ik ben met een groep naar een heerlijk feestje in Manly gegaan en we hebben daar in de verte kunnen kijken naar het vuurwerk wat van the Harbour Bridge werd afgeschoten. WAUW! Dat was een ontzettende fijne avond, ik had het voor geen goud willen missen. Natuurlijk moest ik wel een traantje laten toen mijn lieve mama mij om 00.00 Australische tijd belde (emotionele trut dat ik er ook ben), maar al met al heb ik ontzettend genoten. Helemaal omdat we de avond/nacht afsloten door te kijken naar een zonsopgang waar geen vuurwerk tegenop kan. Life's good en welkom in 2015 it is. Op 1 januari heb ik vrij weinig gedaan, geen verplichte familiebezoekjes, gewoon uitbrakken op het strand en gewoon een heleboel McDonalds eten. Vervelend hè?

Terug ook naar The Northern Beaches, waar ik mijn 27ste verjaardag heb mogen vieren met heerlijke mensen! Een chocolademuffin en TimTams (ultieme liefde voor de doublecoated ones) krijgen als cadeau, ik was me daar toch een potje gelukkig mee. En heerlijke dansjes doen in Manly. Sorry lieverds, maar deze verjaardag was toch echt wel briljant, ondanks dat ik jullie allemaal heb gemist die dag. En die dag duurde lang joh, vanaf middennacht tot aan 5 december om 10.00 in de ochtend, daar waar het bij jullie 00.00 was. Dat was bizar, maar ook heel speciaal. Dat hebben we trouwens ook nog gedaan, Sinterklaas vieren! Mét chocolademelk en speculaas. Nomnomnomnóm!

Oéh, ik heb trouwens ook mijn eerste baantje hier gehad. Samen met mijn Australische BFF Chantal (jup, ook zij is weer terug in Sydney), gingen we een avondje serveren op een feestje. Hoe dichter we bij de locatie kwamen, hoe meer we in ons broek scheten, aangezien de huizen langzaamaan transformeerden in paleizen. Wat bleek? Het waren gewoon een stel rijke stinkerds die zelf te lui waren om bier en cocktails te halen, dus dat mochten wij voor ze doen. Vonden wij dikke prima! Aan het einde van de avond stonden we allebei tussen de partypeople met een fles champagne én was onze baas voor die avond zo tevreden dat we nog een dikke fooi meekregen. Mis ik Nederland al? Uhm, nope.

De rest van de week hebben we heerlijk rondgehangen op alle stranden hier in het noorden van Sydney, hebben we weer fancy staan dansen op de rooftopbar mét zwembad en zijn we vooral aan het genieten van het heerlijke leven hier. Life's really good these days.

Wel heb ik even een momentje van dankbaarheid. Komt die! Want ondanks dat Sydney behoorlijk groot is, kreeg ik toch veel berichtjes uit NL of ik toch niet tot de gijzelaars behoorde, toen er weer een mafkees bezig was hier in Sydney. Ik zat gelukkig drie kwartier verderop, lekker te lunchen op het strand, zo veilig als ik weet niet wat. Maar hoe lief was het dat alle lieve mensen zich zorgen om mij maakten. Dat besef ik al wel heel erg, wat heb ik toch een club aan fijne mensen in Nederland zitten. Niet dat ik heimwee heb hoor, gewoon dat ik iedereen probeer over te halen een ticket te boeken en mee te laten genieten met het goede leven wat hier te leven valt. Kan er verder niets anders van maken. De tijd vliegt voorbij al een tierelier. Verdere plannen? Heerlijke tripjes maken met de mensen hier. Stiekem teveel om op te noemen, maar de zon en het strand zitten er zeker bij in.

Dat was het voor nu alweer, kort maar krachtig. Foto's volgen wel weer met kerst en NYE, waar we hèt vuurwerk gaan aanschouwen. Welkom in de hoofdstad van de wereld tijdens oud en nieuw. Ook nieuwsgierig? Ticket boeken!

Ik ga verder met vakantie vieren!

Dág! X Daan

Maar daar wachtte de Tasmania Spirit op mij. Dat is geen heilige kerk o.i.d, gewoon mijn bootreis naar Tasmanië. En de meest goedkope manier om er te komen, want ik hoor nu toch echt bij de doelgroep 'ordinaire backpackers'. Saving some money, want of je het nu wilt of niet, dat geld uitgeven gaat hier als een tierelier. Time to find a job somewhere. Waar dat is? Grote verrassing! Even terug naar die boot. Ik dacht, dat is gewoon een ordinaire ferry-ride, maar niets was minder waar. Wilde je een gokje wagen in het casino? Of een filmpje kijken in de bioscoop? Of gewoon even fancy dineren? Alles was mogelijk. En op open zee een prachtige zonsondergang zien? Ja, ik heb weer een blauwe arm hoor.

Aangekomen in Devonport, waar ik even een nachtje blijf om bij te tanken en rond te kijken. Het stadje zelf is niet heel erg bijzonder, vooral heel erg schattig. Wat een contrast met de grote stad die Melbourne heet. Maar de omgeving hier is tè gek, zo mooi. Je waant je even in een andere wereld. Het eiland is iets groter dan Nederland, daarentegen wonen er een stuk minder mensen. Ongeveer 500.000. Zitten wij daar in Nederland toch lekker met 18 miljoen mensen op elkaar gepropt te zijn hè? Next stop, Launceston. Een van de twee 'grote' steden hier op Tasmanië. Daar waar ik Will heb ontmoet, een echte Tassie, die ik via oud-collega Mieke heb mogen leren kennen. Will neemt me mee op een sightseeing-tour door het oosten van Tasmanië. Súperleuk! Launceston is een heel verschil met de steden op het vasteland. Geen hoog gebouw te bekennen, wel waan ik me in allerlei verschillende landen door de Duits-Oostenrijks-Italiaanse architectuur en jáwel, zelfs een molen. Slightly feels like home.

Campbell Town is de volgende stop, op naar de boerderij van Will en zijn familie. Een dorpje met maar liefst 800 inwoners en drie kerken. Midden tussen de prachtige omgeving van Tasmanië. Overal om de boerderij heen zijn bergen te zien en heel veel groene natuur. Ik heb helaas al wel de schade van een van de eerste bosbranden mogen zien. Welkom in de realiteit. De boerderij van Will zijn ouders is zo ontzettend mooi, er is niks niets typisch aan. Net een museum. Gewoon prachtig om te zien en om rond te lopen. Overgrootvader Clarke heeft rondom de jaren 1880 ook veel lopen jagen over de hele wereld en alle vangsten zijn teruggescheept naar huis om opgezet te worden in één en dezelfde kamer. Beren, neushoorns, reeën, zwijnen, noem het maar op en ze hangen aan de muur. En ze keken me alle 300 vrolijk aan. Ik heb maar niet gevraagd of ik een nachtje in die kamer mocht slapen. ;-) En al de zelfgemaakte maaltijden, om te smullen! De verloren kilo's van de afgelopen weken komen vrolijk weer terug op deze manier. En niet te vergeten de TimTams. Jup, Daan komt terug als een Michelin poppetje, for sure! Ik zal kijken of ik een paar pakken naar huis kan sturen, zodat ik mijn ware liefde met jullie kan delen.

Van Campbell Town naar een plaatsje vlakbij Coles Bay, waar we verbleven in huis nummer drie (!) van de familie. En wat voor een huis, met het meest perfecte uitzicht over het witte strand en de azuurblauwe zee. WAUW. Dat woord was ook zo ongeveer het enige woord wat ik kon uitspreken het eerste uur. Ik geniet, ervaar en leef. Zo dankbaar als een klein kind. En hoe bedank je deze mensen? Gewoon zoals mijn moeder het altijd doet natuurlijk. Met eten. Dadeltaart it is, zelfs aan deze kant van de aardkloot. They loved it! Nieuwsgierig naar het recept? Check www.foodloveandhappiness.nl, website van vriendinnetje Danielle P. (beetje spammen is best toegestaan, niet?).

Ik heb hem trouwens ook gezien hoor, de enige èchte Tasmanian Devil. Sodeju, wat een lelijkerd. Maar we kunnen weer wat afstrepen van het lijstje. Samen met de wombats, witte pauwen die eruit zagen als bruidjes, kangaroo's van veelste dichtbij (houd geen voedsel vast, want ze bespringen je) en nog veel meer dieren. Check-check-check!

De oostkust van Tasmanië is echt bloedjemooi. De stranden zijn wit en de zee is azuurblauw. En vanaf het strand kijk je op naar een joekel van een berg. Óh, en duinen! Overal duinen! En nr. 1 hotspot is natuurlijk Wineglass Bay, vlakbij Coles Bay. Samen met de winkibacks, stond ik daar even mooie plaatjes te schieten. Maar ook verder ten noorden is het echt prachtig! Will heeft me meegenomen tot aan The Gardens en ik kan je wel vertellen dat ik op sommige punten weer het gevoel had dat we over The Great Ocean Road aan het rijden waren. Alleen de stranden zijn witter. Wat een fijn uitzicht hadden we vanuit dit punt over The Bay of Fires. Feels like paradise.

De eerste week op Tasmanië was echt zo ontzettend fijn! Het voelde ècht even als een vakantie en dat heb ik geheel te danken aan Will en zijn lieve familie. De kans is groot dat ik ze nog een keer ga opzoeken tijdens mijn andere-kant-van-de-wereldreis, want wat zijn het lieve mensen en wat wonen ze in een prachtige omgeving hier op Tasmanië. Met een buik vol eten vervolg ik mijn Tasmanië-trip.

Op naar Hobart! Daar ga ik een paar dagen reizen met Chantal, mijn Bangkok-Sydney-en-ondertussen-Tasmanië-maatje. Há, we gaan een checklist bijhouden van alle plekken waar we elkaar gaan treffen, ben benieuwd hoeveel het er precies gaan worden. Samen met nog een Duits reisgenootje gingen we lekker roadtrippen. Les van de week, Duitsers maken plannen waar ze zich het liefst zo strikt mogelijk aan willen houden. Maar zet er twee Nederlanders tegenover en die plannen worden compleet omver geblazen. That's the way how we do it. ;-)

Hobart is de hoofdstad van Tasmanië, hier is wederom ook geen hoog gebouw te bekennen. Maar wel heel erg sfeervol, de verschillende Europese invloeden zijn overal weer te vinden. En op naar een nieuw National Park, waar we een wandeling hebben gemaakt over een paar kilometer lange brug hoog tussen de bomen. Een zogenaamde 'airwalk', waarbij men zich bij een stevige wind goed moet vasthouden, ander wieber je er zo vanaf. We hebben vrolijk tussen alle eucalyptus-bladeren gelopen. En natuurlijk weer erg mooie plekjes mogen zien van de prachtige omgeving van Tasmanië! En weer terug naar Hobart, via een kleine omweg langs de zuidkust van Tasmanië. De kustlijn heeft hier niet zulke mooie stranden als aan de oostkust, maar wel veel lieve dorpjes die grenzen aan het water. En natuurlijk mag daar een prachtige regenboog niet aan ontbreken. Dat was weer even een geluksmomentje op zich hoor, wel moesten we ons even in allerlei bochten manoeuvreren om een goed plekje te vinden en van de regenboog te genieten, maar we hebben het overleefd.

Vervolgens hebben we ook de andere kant van de zuidkust gezien, daar waar de witte stranden langzaamaan weer te vinden zijn. Ik begon ze toch al een beetje te missen. En we hebben wat oude gevangenissen gezien waar de eerste criminelen hier op Tasmanië verbleven, inclusief de isoleercellen, gereserveerd voor mensen die iets meer van hetzelfde geslacht hielden dan van het andere. Lekker dan. In Holland hebben we het dus zo slecht nog niet. Gelukkig worden deze cellen niet meer gebruikt. Én ik heb weer een nieuwe kwaliteit van mezelf ontdekt. Links rijden in een auto zonder ongelukken te maken. Hahaá!

Hoog op de top van Mount Wellington, heb je een briljant uitzicht over Hobart en de verdere omgeving. WAUW. Het is stervenskoud daarboven, dus we gingen maar snel met de bus weer mee terug naar beneden in plaats van het wandelpad te kiezen, om vervolgens in de wijk Salamanca in de zon een kop koffie te drinken. Even een middagje vrij, want geloof het of niet, dit gereis put een mens uit. En aangezien mijn oude lichaam bijna alweer voor de tweede keer 26 jaar wordt, doen we het eventjes rustig aan. Lekker genieten van de stad Hobart en de vriendelijke mensen die er wonen.

Bruny Island verkennen stond ook op het to-do-lijstje. We hebben lekker een dag rondgereden op het eiland, van het ene uitkijkpunt naar het andere. Bergen, groene natuur, mooie zilver gekleurde stranden. Ook hebben we een poging gedaan tot het maken van een lange wandeling, totdat vriendelijke collega-toeristen ons waarschuwden dat er verderop het pad een tigersnake op ons lag te wachten. Juist. Rechtsomkeert dan maar, want dit soort beesten zie ik toch liever nìet in het echt. Dus we gaan maar veilig terug naar de stad, om de Salamanca Market te bezoeken. Ook heùl leuk. Helaas kan deze markt het niet winnen van die in Melbourne.

En dan? Nog even een paar nachtjes Hobart, om vervolgens terug te vliegen naar Sydney en daar de komende twee maanden te blijven. Want ja, NYE in Sydney is wel een soort van een 'once in a lifetime experience'. Dus die WIL ik van mijn lijstje af kunnen strepen. Op zoek naar een baantje en een plek om te verblijven. Dat laatste wordt nog wel een mooi avontuur op zich, aangezien heel Sydney is volgeboekt rondom de feestdagen. Maar aangezien ik me helemaal aanpas aan de 'no worries' mentaliteit van Australië (ik betrap mezelf er ook al op dat ik het zelf ook wel eens zeg. Hardop. No worries), maak ik me geen zorgen!

Voor alle (toekomstige) Australië reizigers, sla Tasmanië niet over! Veel mensen slaan het eiland over, maar het is ècht de moeite waard. Het is zo lastig om de werkelijke omgeving goed vast te leggen op een foto, maar ik fotografeer alles met mijn ogen en die herinneringen gaan nooit meer weg.

Life is all about love, which is a feeling. I feel it.

Maar goed. Het is nu dus tussen de twee en vier graden bij jullie? Ai. Sterkte allemaal!

X Daan

Alle-jezus, waar gaan we nu weer eens beginnen?

Mijn brein ontploft bijna door alle indrukken die ik nu al heb opgedaan. Nù àl!

Na nog een paar dagen in Collaroy gebleven te zijn, toch maar een concreet vervolgplan gemaakt. Tot zover natuurlijk, want voor de langere termijn ga ik dus echt niks plannen. Oei, I just love the way freedom feels like.

Collaroy was echt heerlijk! Een paar hele fijne dagen aan het strand gehad, waar men zich minimaal moet insmeren met factor 50. Yeah I know, dat kennen we niet in Nederland hè?

Heb ik ook al verteld dat Manly echt te gek is? Het is een supermooi stadje net buiten Sydney, met geweldige uitzichten, een heerlijk strand en de allerleukste kroegjes. Daar waar ik mijn eerste 'Goon' ervaring heb gehad. Ik verspil er verder geen woorden aan, maar het enige wat ik kan zeggen is dat ik dat rotspul nóóit meer drink. En het woord 'nooit' omvat een hele lange tijd, maar geloof me. Doe eens een poging op Google en je verklaart me voor gek dat ik het überhaupt heb gedronken. Een tripje Blue Mountains de dag erop zat er daardoor voor mij even niet in en dat deed pijn. Heel veel pijn. Dus nóóit meer. Ohja, over die Blue Mountains? Die ga ik zeker zien wanneer ik weer terug ben, want Sydney is voorlopig nog niet van me af. Minimaal drie keer kom ik er nog terug. Jeetje, wat vervelend is dat om te zeggen.

But next there's Melbourne! Met de nachtbus vanuit Sydney, waar ik tijdens het wachten op de bus al vrienden heb gemaakt met de lokale daklozen èn dus weet op welke hoeken van de straat je gratis eten kunt halen (mocht ik het in het àlleruiterste geval nog eens nodig hebben), richting Melbourne. Gordels om, want je weet maar nooit of je een kangaroo raakt. Welcome in Australia.

Een maar liefst 892km lange rit, waar we via Canberra (hà, ben ik daar lekker ook nog eens geweest; CHECK!) de volgende dag in Melbourne aankwamen. Je kunt wel raden dat ik heerlijk heb geslapen in die bus. Dat was natuurlijk sarcastisch bedoeld. Want ze weten wel hoe die airco werkt. Dacht je even dat je in Australië het nooit koud zou hebben hè? Mispoes!

Op naar mijn hostel in St. Kilda, een buitenwijk van Melbourne. Hoewel St. Kilda zelf ontzettend leuk is, één advies: boek er nooit een hostel. Of je moet tussen de backpackers willen zitten die geen cent te makken hebben. En áls ze het al hebben, het rechtstreeks wordt uitgegeven aan Goon. En we weten ondertussen hoe ik daarover denk, niet? Ieder z'n ding, ik ging lekker op pad. De eerste avond meteen even wat van mijn lijstje af kunnen strepen. De haven van Melbourne wordt elke avond bij zonsondergang bezocht door de meest schattige kleine pinguïns. Ze komen vanuit Phillip Island, deze staat bekend om zijn pinguïns. Serieus hè, pinguïns. Gewoon aan de haven van een enorme stad. Bizar.

Hoog bovenaan mijn lijstje stond die, the Great Ocean Road. Sode-knetter, wat heeft de staat Victoria een briljant mooie kustlijn. En wat heb ik al veel gezien. Kangaroo's, nu nog van veraf en een aantal van dichtbij, maar dat laatste heb ik maar niet gefotografeerd want die lagen er al een poosje. ;-) Koala's, opnieuw walibi's en een lading aan wilde vogels. Van kaketoe's tot kookaburra's, die niet bang voor je zijn. Houd niks van voedsel o.i.d. vast, anders zit je onder de vogels. Ja echt! Geen foto's om het te bewijzen, wel een heleboel krassen op mijn lichaam door hun scherpe nageltjes.

The Great Ocean Road begint bij Torquay (wauw, wat een prachtig stadje) en loopt door tot aan de Twelve Apostels, bij Port Campbell. Die heb ik gezien, bij zonsondergang. Het was weer zo'n ik-knijp-weer-in-mijn-arm-en-ik-droom-niet-momentje. Houd ik nog een arm over? Aan de ene kant van de weg heb je een geweldige blauwe zee en de meest mooie stranden en aan de andere kant heb je een prachtig bosrijk gebied. En op sommige punten de welbekende rood gekleurde muddstone. Voelt het stiekem een beetje als in de binnenlanden. Oh, en de geur? Één en al eucalyptus, want die bomen groeien hier overal. Dus wat gaan we doen? Eucalyptus shampoo kopen om deze herinnering weer op te roepen. Wel gek is het om te zien dat er overal bordjes hangen met de vraag 'Fireplan ready?'. Bushfire seizoen begint er helaas aan te komen, gelukkig ben ik de stad dan al uit.

En gelukkig ook naar een ander hostel, in het hart van Melbourne. Vlakbij de Victoria's Market, wat een heerlijke plek is dat om uren rond te struinen. Je kunt er zo'n beetje alles kopen wat je maar wilt en er hangt echt een heerlijke sfeer. Daar werd ik ècht verliefd op de stad. Trouwens ook om het feit dat er gezegd wordt dat er hier nauwelijks van die big-ass spiders rondlopen. LIKE! Marvellous Melbourne, zoals het van vroeger uit ook wel wordt genoemd. Nou, de stad doet zijn naam eer aan. Het contrast in architectuur binnen een blok is zo ontzettend groot, van heùl oud naar hypermodern. Te gek! Als ik vroeger beter had opgelet bij kunstgeschiedenis had ik het jullie beter kunnen uitleggen, maar helaas. Overal is muziek te horen in Melbourne, echt ontzettend leuk. En dan de kleine zijstraatjes. Wauw. Ze noemen het de stad met de geheime plekken en ze hebben gelijk. Sla op de grote straat een zijstraat in en je komt op de meest leuke plekken terecht. Vol terrasjes en gezelligheid, maar ook zijstraatjes vol met prachtige graffiti-kunst. Hosier La is één zo'n straatje, supertof om te zien. Met de trein naar Brigthon Beach, waar de beroemde gekleurde hutjes staan. De dorpjes en buitenwijken rondom Melbourne zijn ook ontzettend leuk om doorheen te wandelen. Verder zijn alle hotspots van Melbourne ook leuk om te zien, maar vooral de sfeer is iets wat ik het àllerfijnst vind. Oh, en zelfs Chinatown is hier te gek!

En toen? Tja, als je in Melbourne bent wil je natuurlijk de prachtige omgeving kunnen zien. En wat doe je dan? Je gaat in je kloffie een ontzettend chique hotel in, om vervolgens naar de 35ste verdieping te gaan en even naar het toilet te gaan. Want in dat toilet heb je een heel groot panorama-raam waar je een gruwelijk uitzicht hebt over Melbourne en omgeving. Zo blij als een kind, door het prachtige uitzicht en ook omdat we er ook weer heelhuids uit zijn gekomen en er niet uit zijn geschopt. Wat een hilarische ervaring.

Eén minpunt kan ik wel benoemen: het weer. Dat gaat van de zomer, naar de herfst om vervolgens te eindigen in de lente. Lekker onvoorspelbaar dus. Daar staat Melbourne en de zuidkust van Australië ook bekend om. Ach, heeft ook wel zijn charmes. Ik klaag niet hoor.

En als ik dan moet kiezen tussen Sydney of Melbourne? Zeg ik: niet te vergelijken dus ik kies lekker niet. Puh! De concurrentiestrijd tussen de twee steden is er nog steeds, vandaar natuurlijk dat Canberra gekozen is tot hoofdstad van Australië, lekker neutraal.

Ondertussen verbaas ik me er nog steeds over dat ik nog niet ben aangereden door een auto, want aan dat links rijden ben ik nog steeds niet gewend. En heb ik al een beetje last van het wat-is-het-nederlandse-woord-ook-alweer-symdroom. Lekker fout, I know. But can't help it! ;-) En wat heb ik weer heerlijke mensen ontmoet hier. Love it!

What's up next? Nog een paar dagen Melbourne en daarna Tasmanië! Om te beginnen in Devonport, de rest blijft nog een verrassing.

En, regent het daar ondertussen alweer loeihard? Doe Sinterklaas de groeten! De Kerstman is hier al op iedere hoek van de straat te bekennen.

Foto's zien? Daar waar ze te vinden zijn.

Love making this kind of memories.

Doei en een kus! X

En opeens zit je aan de andere kant van de wereld. BI-ZAR. Maar ben nu al gewend.

Waar zal ik eens mee gaan beginnen?

Ohjá! Iedereen zou het eens moeten doen. Gewoon eens een poosje weggaan. Niet om de ervaring o.i.d., maar man-man-màn, wat voel je je speciaal! Verder ben ik niet narcistisch ofzo.. Maar ach, met je een beetje speciaal voelen is he-le-maal niks mis mee. Vind ik!

Zes weken geleden schreef ik hier voor het eerst en vroeg ik mij af wat de (voorlopig) laatste zes weken mij in NL mochten brengen. Conclusie: een heleboel fijne dingen! Na mijn vakantie in Portugal, die overigens ook heel heerlijk was, begon dan dat afscheidstournee. Doei zeggen tegen de leuksten met de nodige hapjes en drankjes. Wat betreft dat laatste, ik heb maar nog even goed gebunkerd aangezien ik vanaf nu toch op een budget leef hè? Kan ik in ieder geval met de nodige vetreserves deze reis beginnen.

Een heel fijn afscheid met de leukste collega's, ik voelde me toch een potje bijzonder die avond. En ook een week voor vertrek met de liefste leuksten een hele fijne dag gehad! Die dag was écht te gek! Ook nog lekker gegeten met mijn zussen, theeleuten en nog wat gegeten met vriendinnen, bios pakken met mijn kleine grote broer, heel veel spelen en knuffelen met mijn mooiste nichtje en stoerste neefje en nog een laatste poging van mijn ouders om me te laten blijven door me een flinke tournedos toe te schuiven in de hoop dat ik dit en hun als een tierelier zou gaan missen. Ga ik doen, dat missen. Beide dan hè.

Snap je al wat ik bedoel met dat weggaan en je zo speciaal voelen? Oké, ik heb ook als tip gekregen om te gaan trouwen, want de getrouwde meisjes ervaren ditzelfde gevoel. Maar dàt zit er voorlopig toch even niet in.

Dag van vertrek, een heel afscheidscomité ging met me mee naar Schiphol. Jaja, ik moest heus wel janken. Na heel veel knuffels en kussen maar snel door de beveiliging gegaan. Want dat afscheid nemen was best pittig! En daar kreeg ik nog een prachtig cadeau die ik pas mocht openmaken in het vliegtuig. Naja, dat heb ik natuurlijk dus niet gedaan, met als gevolg dat ik bij de gate alweer liep te snottebellen en te brullen.

Toen de knop om en gáán. Die vluchten gingen allemaal als een sneltrein voor mijn gevoel. Tijdens mijn eerste vlucht heb ik mijn droomman ontmoet. Jammer genoeg speelde hij in een film. Maar hij staat met stip op 1 op mijn lijstje 'onbereikbaar'. Ook nog even een laatste stroopwafel weggesmikkeld ook! Service hoor, die China Airlines.In Taiwan, waar je bijna kunt schaatsen op de vloer, zo schoon dat het is, door mijn privéchauffeur, die erg fan is van Celine Dion, naar een hotel gebracht om even te kunnen bijtukken. En vanaf Taiwan nog negen uur gevlogen naar Sydney. Al met al een tripje van 36 uur.

Zitten we dan nu hè, in Sydney. Ik kan je al wel vertellen dat het BRIL-JANT is. Ik zit nu in een hostel in Collaroy, New South Wales. Het stikt hier in dit hostel van de Hollanders, de lokale bevolking beschrijft het letterlijk als een invasie. Maar het is even heerlijk bijkomen van de lange reis en ontzettend gezellig! De eerste dagen heb ik wat dingen moeten regelen (daar ga ik jullie allemaal niet mee vermoeien), maar nu ben ik al helemaal gesetteld. Collaroy bevind zich aan the Northern Beaches van Sydney. De stranden zijn heerlijk, de dorpjes zijn leuk en de bevolking is erg vriendelijk. De stad Sydney is geweldig! Met de ferry vanuit Manly richting de stad waarbij je de skyline inclusief het Operahouse en the Harbour Bridge in één oogopslag kan zien. Yes I'm in love. De stad is groot, maar het straalt zoveel luxe uit, terwijl het daarentegen relatief rustig is op straat voor zo'n grote stad. Ik denk dat niemand het kan betalen om hier lang te zijn, want alle-jezus wat is het hier godsgruwelijk duur. Dus 'ons bint zuunig' is het nieuwe motto. Vanaf de Botanic Gardens prachtig uitzicht op de hotspots van Sydney, via het Operahouse, waar de eerste Aziaat al met me op de foto wilde (die lui zijn gék), door naar The Rocks, waar je het gevoel hebt midden in Europa te staan door alle architectuur en de Duitse lederhosen die de bediening van de restaurantjes daar aanheeft. Vervolgens de Darling Harbour gezien, waar overál leuke terrasjes zijn. Dat laatste kennen ze hier wel in Sydney, enorm leuk om te zien. Op 4 november was het 'Melbourne Cup' een soort van nationale dag hier in Australië, waarbij ze in de staat Victoria zelfs allemaal een dag vrij krijgen. Daarbij gaat het oorspronkelijk om de paardenraces. In Sydney zelf heb ze geen vrij, maar mensen nemen schijnbaar vrij. Het is een soort van combinatie van Koningsdag en Prinsjesdag, gezien de dresscode en het gevreet en gezuip wat er vervolgens bij hoort. Ik heb de meest dronken vrouwen in veel te strakke jurkjes, superhoge hakken en de meest vreemde vormsels op hun hoofd gezien. Je kan bedenken dat ik dus lichtelijk underdressed door de stad liep die dag. Werd zelfs uit een restaurant gezet. En die Aussie's schijnen zo aardig te zijn?! Uiteindelijk wel, want ik heb de meest hilarische busritten al meegemaakt waarbij ik bijna in mijn broek heb moeten piesen van het lachen. Vraag trouwens een Aussie naar de weg en hij haalt er vervolgens iemand bij die je naar de plek van bestemming toe brengt. LIKE.

Iets minder like was mijn allereerste spinervaring. Gewoon bij een bushalte hè? Niks niet in dierrijk gebied ofzo. Nee, gewoon vlakbij een shoppingmall. Pak en beet 10 cm aan spin zo op mijn onderbeen. In shock heb ik dat beest van me afgetrapt om vervolgens terug in Collaroy in één streep naar Liquorland (je snapt zeker wel wat dát voor een winkel is hè?) gelopen te zijn en de meeste betaalbare fles wijn heb gekocht om mijn trauma te kunnen vergeten. Een fles bubbels voor 3,50 dollar die goed smaakte, daar kun je niks van zeggen! Pleur er een aardbei bij in en you are living the good life. ;-)

Ook heb ik mijn eerste paradijsje al mogen zien. The Basin, mijn állereerste Australische National Park vlakbij Palm Beach. Daar waar een hippe Australische serie wordt opgenomen? Zo schijnt het. De walibi's liepen er overal rond en vol goede moed de zoektocht naar koala's gestart en de berg op gewandeld. Geen koala gezien maar na 2,5 uur klauteren en klimmen wel een prachtig uitzicht gehad. Om vervolgens te eindigen op een verlaten strand. Zo zèg, wat is het leven hier zwaar. En om uiteindelijk de avond/nacht af te sluiten op het dak van de vierde verdieping van een club in Sydney, waar er een fancy poolparty plaatsvond. Ik heb me uiteraard netjes gedragen en heb gewoon braaf aan de kant staan dansen. Maar heb mezelf wel even in mijn arm geknepen of ik niet toevallig aan het dromen was. Nope, all's real.

Tot zover een bericht vanaf hier. Veel plannen al gemaakt, maar dat verklap ik nog niet. Blijft het nog een beetje spannend. ;-)Wel staat Nieuw Zeeland vast, 2 februari vlieg ik. KAN NIET WACHTEN!Foto's kun je ook vinden op deze site, kleine selectie van de nu al zovele.

I got dreams to remember. Die dromen worden nù al werkelijkheid, dat belooft nog wat voor de rest van het jaar.

Trouwens, ik zit nu aan het strand en ga straks bbq'en. Wat zijn jullie aan het doen?

Doeg! X